WSZYSTKO O KOMPUTERZE

Mainframe (ang. main – główny, frame – struktura) (często w Stanach Zjednoczonych nazywany Big Iron) jako komputery używane głównie przez duże organizacje dla krytycznych aplikacji (np. finansowych, statystycznych)[potrzebne źródło]. Są systemami o dużej wydajności przetwarzania danych[potrzebne źródło]. W czasie gdy powstawały i odnosiły największe sukcesy ich alternatywą były minikomputery i kalkulatory[potrzebne źródło]. Termin mainframe pochodzi od wczesnych maszyn tego typu, ze względu na ich rozmiary i fakt, że kompletny system komputerowy składał się z wielu oddzielonych od siebie jednostek (szaf, obudów) – main frame to była główna jednostka przetwarzająca dane. Pierwsze komputery mainframe były wykonane z tranzystorów, ale bez użycia układów scalonych. Późniejsze korzystały z układów scalonych o niskiej skali integracji, na przykład w UNIVAC'u 9000 z połowy lat sześćdziesiątych 256 KB pamięci było zbudowane z ponad 1200 układów scalonych Intela[1]. Dzisiaj termin ten używany jest zazwyczaj do komputerów kompatybilnych do linii IBM System/360 zaprezentowanej w 1965 roku. Ostatnim przedstawicielem tej linii jest IBM System z10. Należy podkreślić, że słowo mainframe nie jest ani zastrzeżonym znakiem towarowym, ani też nie istnieje żadna formalna definicja komputera mainframe. Istniały również systemy, niekompatybilne z rodziną System/360 również nazywane mainframe:, np. produkty firmy Unisys[2], która powstała z połączenia firm Burroughs i Sperry, a także rodzina Siemens BS2000, ICL, czy GECOS (Bull i NEC, dawniej Honeywell, a jeszcze wcześniej General Electric), czy NCR[potrzebne źródło]. Zdarza się nawet, że sprzedawcy wieloprocesorowych serwerów typu PC (Intel, AMD) używają tej nazwy aby podkreślić moc przetwarzania sprzedawanych maszyn